Pałac w Rekowie dumnie się wpisuje w piękną i bogatą historię ziemi puckiej . Już w XIV wieku pojawiły się zapiski z których wynika, iż Rekowo było posiadłością rycerską.
Dumnym dziedzicem tej kaszubskiej miejscowości położonej na skraju Puszczy Darżlubskiej był rycerz Ścibor z Krostkowa. Jego pałac znajdował się na niewielkim wzniesieniu, zwanym w późniejszym czasie Mogiłą. Nazwa ta pojawiła się po zburzeniu pałacu, w miejsce którego powstał cmentarz dla zamożnych mieszkańców okolicy oraz rodziny właściciela.
Kolejnym właścicielem majątku rekowskiego oraz Pałacu w Rekowie, tym razem wybudowanego w centrum wsi został w 1871 roku Hagen z Sobowidza. Dzięki zmysłowi estetycznemu nowego właściciela powstał piękny, kameralny eklektyczny pałac posiadający wiele elementów z architektury włoskiej. To właśnie ten pałac stał się jednym z reprezentacyjnych obiektów Ziemi Puckiej tego okresu. Kolejnym właścicielem stał się Paul Mahncke. W tym samym czasie, podobnie jak w wielu innych majątkach na Pomorzu, została wybudowana gorzelnia oraz kuźnia, która służy dziś mieszkańcom Rekowa Górnego jako kapliczka pw. Św. Huberta. Rodzina Mahncke pięknie rozbudowywała posiadłość, dbając jednocześnie o mieszkańców wsi.
Po zakończeniu II wojny światowej i opuszczenia majątku przez jego ostatniego prawowitego właściciela z rodu Muhncke pałac, podobnie jak wiele podobnych obiektów, został zniszczony. Pałac w Rekowie przez długi czas stał i niszczał jako obiekt nie posiadający właściciela. W późniejszym okresie majątek został przekształcony w Państwowe Gospodarstwo Rolne. W latach 60 tych powstał na jego terenie Warzywniczy Zakład Doświadczalny, a w pałacu mieściły się biura, świetlica, biblioteka oraz kawiarenka, a nawet mieszkania.
Dopiero w 1994 roku wrócił w prywatne ręce. Obecnie, pięknie odrestaurowany, pod opieką konserwatora zabytków pałac jest perełką architektoniczną Ziemi Puckiej, a park w którym znajduje się liczny starodrzew jest wspaniałym miejscem nie tylko na wypoczynek, ale również wspaniałej zabawy.
